donderdag 6 oktober 2016

Italiaanse Kranten


Afbeeldingsresultaat voor italiaanse krant

Italiaanse kranten zijn kranten in het Italiaans en/of uit Italië.

De voornaamste perscentra zijn Rome, Milaan en Turijn. ANSA is het algemeen persbureau van Italië. De meeste dagbladen worden financieel gesteund door bedrijven, politieke partijen of banken. Door een koppeling met politici kunnen kranten overheidssubsidie verkrijgen. De meeste kranten verkrijgen dit en kunnen alleen daarom voortbestaan.

De belangrijkste Italiaanse kranten zijn: La Repubblica (oplage 710.000), Corriere della Sera (780.000) en La Stampa (418.000). De belangrijkste linkse kranten zijn L'Unità en Il manifesto. Il Giornale (292.000, eigendom van Berlusconi) behoort tot de rechts gekleurde kranten, evenals Libero (224.000) en Il Foglio (20.000).

Er zijn veel grote regionale dagbladen; het meest gezaghebbende blad in Rome is Il Tempo (76.000) naast Il Messaggero (295.000), in Toscane en Umbrië de Florentijnse krant La Nazione (176.500), in Emilia-Romagna en de Marche het Bolognese blad il Resto del Carlino (206.000). Il Sole 24 Ore (405.000) is de belangrijkste Italiaanse zakenkrant. De zogenaamde Terza pagina oftewel de culturele pagina, vormde tot voor kort een belangrijk onderdeel van de Italiaanse kranten. De meest gelezen en bekende, roze sportkrant van Italië is La Gazzetta dello Sport (513.000). Een andere grote sportkrant is Tuttosport (114.000). Italië kent vier grote gratis dagbladen die op landelijke schaal verspreid worden. Dit zijn Metro Italy (850.000), Leggo (2.100.000), City (747.000) en La Stampa Sera (200.000). Het Italiaanse instituut Eurisko heeft in februari 2005 een verslag uitgebracht over de free press in Italië.

BRON

Italië, officieel de Italiaanse Republiek

Vlag van Italië

Italië, officieel de Italiaanse Republiek (Italiaans: Repubblica Italiana), is een land in Zuid-Europa. Ten noorden grenst Italië aan Frankrijk, Zwitserland, Oostenrijk en Slovenië. De rest van het land wordt omringd door de Tyrreense Zee, de Middellandse Zee, de Ionische Zee en de Adriatische Zee. De eilanden Sicilië, Sardinië en Elba en een aantal kleinere eilanden behoren ook tot Italië.

Een groot deel van het vasteland van Italië is gelegen op het Apennijns Schiereiland en wordt omgeven door water. Vanwege de langgerekte vorm wordt het land ook wel "de laars" genoemd. Op een grondgebied van ruim 300.000 km² wonen 61.855.120 (2015) Italianen. De hoofdstad van het land is Rome (Roma). De onafhankelijke staten Vaticaanstad, waarvan de paus het hoofd is, en San Marino zijn twee enclaves binnen de Italiaanse grenzen. Campione d'Italia is een Italiaanse exclave in Zwitserland.

Italië was in de Oudheid het centrum van het Romeinse Rijk, dat uitgroeide tot het grootste rijk van Europa. Later stond in Italië, meer bepaald in de regio Toscane, de wieg van de renaissance. Op 17 maart 1861 vond de Italiaanse eenwording plaats, en sinds de monarchie in 1946 door de bevolking werd weggestemd, is het bestaan van de Repubblica Italiana een feit. Het tegenwoordige Italië is een parlementaire republiek met zowel een president als een premier aan de macht en is op internationaal gebied vertegenwoordigd in organisaties als de Europese Unie, de Verenigde Naties, de NAVO, de WTO en de G8.

Italië hoorde in 2005 bij de top tien landen in de Quality-of-life index.[4]

BRON

De Italiaanse Keuken














De Italiaanse keuken omvat de inheemse kookkunst van het Italiaanse schiereiland. 
Deze keuken is zeer gevarieerd en seizoensgebonden. 
Er wordt veel belang gehecht aan het gebruik van verse ingrediënten. 
Elk gebied heeft zijn eigen specialiteiten.


De Italiaanse keuken is in vele landen bekend, en wordt wijd geïmiteerd. 
Internationaal vindt men pizzeria's en in veel huishoudens worden er op de Italiaanse keuken gebaseerde pastagerechten gemaakt.

De basis voor de hedendaagse Italiaanse keuken werd gelegd door Pellegrino Artusi in zijn alom bekende kookboek La Scienza in Cucina e l'Arte di Mangiar Bene. 
In dit werk probeerde hij de Italiaanse keuken samen te vatten en nieuw leven in te blazen, onder andere door het gebruik van traditionele ingrediënten. 
Artusi had de opvatting dat zelfs een arm Italië het plezier van goed eten kon ondervinden. 
Hierin werd hij beïnvloed door de filosofie van de cucina povera. 
Vrij vertaald betekent dit "armeluis keuken". 
Deze kookstijl is gericht op het ten volste benutten van ingrediënten en staat aan de basis van de Italiaanse keuken.

Een hedendaags standaardwerk over de Italiaanse keuken is de Zilveren Lepel.

BRON